ΟΙ ΔΥΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΑΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΣΩΡΗΔΟΝ. Ομοιάζουν με κατσαρίδες που τις χτυπάει το εντομοκτόνο και παραπαίουν, αποπροσανατολίζονται και γυρνούν τ’ανάσκελα χαρχαλεύοντας ανήμπορες τα ουράνια με τα ποδάρια τους.
Ισως στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας το καταγεγραμμένο παρελθόν, το τρέχον παρόν και το άπελπι μέλλον, όλα ετούτα, πλήρη αίματος, σφαγών, κακίας, αδικίας, κλπ. να μας βαρύνουν όλους, φταίμε ή όχι, με ένα τεράστιο φορτίο ακριβοδίκαια μοιρασμένο στις ράχες όλων που μας οδηγεί στην κατάθλιψη. Γι’αυτό που υπήρξαμε ως ανθρώπινο γένος, για τις χαμένες ελπίδες να διατηρήσουμε τον τίτλο του ανώτερου όντος, για τη ζωή που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε.
Στα εργαστήρια βιογενετικής των ζοφερών εφιαλτών μας η νέα μεταλλαγμένη ζωή ξεπηδάει χαρωπή, επιθετική, σαν καρκίνωμα αγκαλιάζει το σώμα μας, εισχωρεί στους ανυποψίαστους πόρους μας, καλεί τον εντός μας Οδυσσέα στο Μέγα Ολεθρο. Ο,τι περίσσεψε από το αχαμνό εγώ που σφηρυλατήσαμε για αιώνες, με αισιοδοξία για την παντοδυναμία μας, παραπαίει σαν την προαναφερθείσα κατσαρίδα, χτυπημένο από τη μετάλλαξη, προς το Απόλυτο Τίποτα.
Ο θάνατος, ως κατάληξη μιάς ολοκληρωμένης ζωής, δεν είναι τόσο ενοχλητικός. Ως κατάληξη μιάς ζωής που δε βιώθηκε, είναι αφόρητος.
( Μα τώρα δα, ως εφαλτήριο σάλπισμα, ως ουράνια μελωδία, εντός μου αναδύεται η ιστορική, πάντα νεανική και ανυπόταχτη κραυγή κόντρα σε όλα: ROCK NEVER DIES! Η επί το ελληνικότερον: ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!... )
Ισως στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας το καταγεγραμμένο παρελθόν, το τρέχον παρόν και το άπελπι μέλλον, όλα ετούτα, πλήρη αίματος, σφαγών, κακίας, αδικίας, κλπ. να μας βαρύνουν όλους, φταίμε ή όχι, με ένα τεράστιο φορτίο ακριβοδίκαια μοιρασμένο στις ράχες όλων που μας οδηγεί στην κατάθλιψη. Γι’αυτό που υπήρξαμε ως ανθρώπινο γένος, για τις χαμένες ελπίδες να διατηρήσουμε τον τίτλο του ανώτερου όντος, για τη ζωή που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε.
Στα εργαστήρια βιογενετικής των ζοφερών εφιαλτών μας η νέα μεταλλαγμένη ζωή ξεπηδάει χαρωπή, επιθετική, σαν καρκίνωμα αγκαλιάζει το σώμα μας, εισχωρεί στους ανυποψίαστους πόρους μας, καλεί τον εντός μας Οδυσσέα στο Μέγα Ολεθρο. Ο,τι περίσσεψε από το αχαμνό εγώ που σφηρυλατήσαμε για αιώνες, με αισιοδοξία για την παντοδυναμία μας, παραπαίει σαν την προαναφερθείσα κατσαρίδα, χτυπημένο από τη μετάλλαξη, προς το Απόλυτο Τίποτα.
Ο θάνατος, ως κατάληξη μιάς ολοκληρωμένης ζωής, δεν είναι τόσο ενοχλητικός. Ως κατάληξη μιάς ζωής που δε βιώθηκε, είναι αφόρητος.
( Μα τώρα δα, ως εφαλτήριο σάλπισμα, ως ουράνια μελωδία, εντός μου αναδύεται η ιστορική, πάντα νεανική και ανυπόταχτη κραυγή κόντρα σε όλα: ROCK NEVER DIES! Η επί το ελληνικότερον: ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!... )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου