Theo's corner

ΠΕΡΙ ΘΑΛΑΣΣΙΝΩΝ. Οι θαλασσοποινίτες σέρνουν τις μπάλλες τους χωρίς αγκομαχητό. Εχουν δεχτεί ότι η αγάπη τους για τη θάλασσα θα κατατρώει τα κόκκαλά τους ισοβίως. Ένα είδος υγρής νοσταλγίας – ή νοσταλγικής υγρασίας, αν θέλετε… Πέραν ωστόσο οιασδήποτε ποιητικής διάθεσης, έχουν επίγνωση ότι ΕΠΕΛΕΞΑΝ αυτό το πάθος. Είναι εθελούσιοι δεσμώτες της αγάπης τους, οπαδοί των αλυσίδων, φοβισμένοι μπροστά στο κενό της ελευθερίας.

Η θάλασσα άλλωστε, ως χιλιοτραγουδισμένη, δίνει επαρκή κοινωνικά ερείσματα ώστε να αγαπηθεί μέχρι θανάτου! Δεν είναι λίγοι εκείνοι που, παρ’ότι κρυολογούν στο πρώτο θαλασσινό αεράκι, δηλώνουν θαλασσινοί και καπνίζουν βαθυστόχαστα πίπα  αφήνοντας το βλέμμα τους να πλανηθεί εν μέσω κάπνας σε πελάγη όπου ποτέ δεν έπλευσαν και αναμνήσεις γεγονότων που ποτέ δεν έζησαν!...