…Σκηνές ξεχωριστές, ίσως ιστορικές, συμβαίνουν καθημερινά πια στους δρόμους της Αθήνας. Ο κόσμος ξεπερνάει το φράγμα των λέξεων (των κακοποιημένων από εκπαιδευτικά συστήματα και ΜΜΕ) και ενώνεται στους δρόμους με τρόπο πρωτόγονο, αδιαφορώντας για τις καιρικές συνθήκες, αφυπνίζεται αισθανόμενος ολοένα και περισσότερο την ουσία της αντιπαράθεσης.
Στο τέλος μιάς διαδήλωσης, μεσημέρι πια, είχε ξεμείνει ένας διαδηλωτής ακαθόριστης ηλικίας, μέτριου αναστήματος και χαρακτηριστικών, με μακριά σκούρα καμπαρντίνα στην πλατεία Ομονοίας. Οι ματατζήδες ψάχνονταν ακόμα με τα γκλομπ και τα φυσερά στο χέρι να εκτονώσουν τη θεσμοθετημένη κακία τους.
Ο διαδηλωτής ανοίγοντας τα χέρια προς αυτούς φώναξε μειδιώντας ελαφρά: « ΜΑΤ αδέλφια μου, ελάτε! », φράση που ασφαλώς εξελήφθη ως πρόκληση. Τα πίτμπουλς επιτέθηκαν. Με χειρουργική ακρίβεια ο διαδηλωτής απόφευγε την τελευταία στιγμή κάθε επαφή μαζί τους. Αυτοί μπουρδουκλώνονταν και σωριάζονταν κακήν-κακώς στην άσφαλτο, με όλη τους την εξάρτηση, σα γκαζοτενεκέδες-σταυροφόροι, ενώ αυτός νηφάλιος, σα να τους έβλεπε σε αργή κίνηση, γλιστρούσε στο χώρο ξεφεύγοντας από τα όπλα τους.
Αυτό έγινε ξανά και ξανά, οι ματατζήδες άρχισαν να κουράζονται, ο εχθρός έμοιαζε άτρωτος, ένα μεταφυσικό δέος τους κατέλαβε καθώς πεσμένοι χάμω ή γονατιστοί με την ανάσα τους κομμένη τον έβλεπαν να συνεχίζει ακούραστος να χορεύει βγάζοντας νοκ-άουτ τους τελευταίους συναδέλφους τους.
Ξάφνου όλα ησύχασαν και το μόνο που ακουγόταν ήταν οι μακρινές κόρνες κάποιων αυτοκινήτων. Ο διαδηλωτής δρασκέλισε αργά τα πεσμένα σώματα των αστυνομικών, πέρασε ανάμεσά τους χωρίς κανείς να αποπειραθεί να τον σταματήσει και άφησε να πέσουν από την τσέπη του ένα μάτσο τρυκάκια που έγραφαν: ΣΧΟΛΕΣ ΑΪΚΙΝΤΟ – ΑΡΙΣΤΕΡΑ 3015 μ.Χ.
Και τότε … ξύπνησα.
Στο τέλος μιάς διαδήλωσης, μεσημέρι πια, είχε ξεμείνει ένας διαδηλωτής ακαθόριστης ηλικίας, μέτριου αναστήματος και χαρακτηριστικών, με μακριά σκούρα καμπαρντίνα στην πλατεία Ομονοίας. Οι ματατζήδες ψάχνονταν ακόμα με τα γκλομπ και τα φυσερά στο χέρι να εκτονώσουν τη θεσμοθετημένη κακία τους.
Ο διαδηλωτής ανοίγοντας τα χέρια προς αυτούς φώναξε μειδιώντας ελαφρά: « ΜΑΤ αδέλφια μου, ελάτε! », φράση που ασφαλώς εξελήφθη ως πρόκληση. Τα πίτμπουλς επιτέθηκαν. Με χειρουργική ακρίβεια ο διαδηλωτής απόφευγε την τελευταία στιγμή κάθε επαφή μαζί τους. Αυτοί μπουρδουκλώνονταν και σωριάζονταν κακήν-κακώς στην άσφαλτο, με όλη τους την εξάρτηση, σα γκαζοτενεκέδες-σταυροφόροι, ενώ αυτός νηφάλιος, σα να τους έβλεπε σε αργή κίνηση, γλιστρούσε στο χώρο ξεφεύγοντας από τα όπλα τους.
Αυτό έγινε ξανά και ξανά, οι ματατζήδες άρχισαν να κουράζονται, ο εχθρός έμοιαζε άτρωτος, ένα μεταφυσικό δέος τους κατέλαβε καθώς πεσμένοι χάμω ή γονατιστοί με την ανάσα τους κομμένη τον έβλεπαν να συνεχίζει ακούραστος να χορεύει βγάζοντας νοκ-άουτ τους τελευταίους συναδέλφους τους.
Ξάφνου όλα ησύχασαν και το μόνο που ακουγόταν ήταν οι μακρινές κόρνες κάποιων αυτοκινήτων. Ο διαδηλωτής δρασκέλισε αργά τα πεσμένα σώματα των αστυνομικών, πέρασε ανάμεσά τους χωρίς κανείς να αποπειραθεί να τον σταματήσει και άφησε να πέσουν από την τσέπη του ένα μάτσο τρυκάκια που έγραφαν: ΣΧΟΛΕΣ ΑΪΚΙΝΤΟ – ΑΡΙΣΤΕΡΑ 3015 μ.Χ.
Και τότε … ξύπνησα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου