Ο σπάγγος μακραίνει με δύναμη μεσ’από τα χέρια μου, με τραβάει, αντιστέκομαι, κινδυνεύοντας να χάσω την ισορροπία μου, ο αέρας δυναμώνει, είναι με το μέρος του, εγώ κι αυτός, είμαστε πια αντίπαλοι, τραβάω, τραβάει, ο σπάγγος μου χαρακώνει τα χέρια, τα νιώθω όλο και πιο έντονα να πονάνε, το δέρμα σκίζεται, αφήνω, αφήνω τον καταραμένο σπάγγο, άι σιχτίρ κι o αετός, δεν έχει πλάκα πια, μου έσκισε τα χέρια, τόση προσπάθεια για έναν αετό απ’τα παλιά…
Ο αετός χάνεται αστραπιαία στο γαλάζιο, τον ρούφηξε λες, ο ουρανός. Στα τσακίδια, στο καλό, ας πάει όπου θέλει. Ξέρω ότι χάθηκε για πάντα, ποτέ πια δεν θα ξαναβρώ τον ίδιο αετό απ’τα παλιά. Ε και;
Εχοντας χάσει ένα κομάτι μου κατηφορίζω ανάλαφρα το λόφο. Γίνομαι ένα με το τοπίο. Χάνομαι κι εγώ μέσα στο γαλάζιο τ’ουρανού. Και το πράσινο της χλόης. Αναπνέω ελεύθερα.
Αναπνέω φως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου