6 Ιανουαρίου 2011

ΤΗΝ ΕΙΠΑΝ: ΑΝΗΣΥΧΙΑ. Οι δυτικοί γιατροί έδοσαν τα συνήθη ηρεμιστικά για αϋπνίες, λεξοτανίλ, κλπ. Οι ανατολικοί μίλησαν για υπερβολικές σκέψεις που προέρχονται από τον σπλήνα και συνέστησαν βελονοθεραπεία. Και οι δύο ξέχασαν να ρωτήσουν τον ασθενή αν η ανησυχία ήταν μία κατάσταση επιθυμητή ή μη. Γιατί εκεί ακριβώς ήταν το θέμα: Ο ασθενής, κατά βάθος, θεωρούσε την ανησυχία σύμπτωμα όχι ασθένειας αλλά ζωτικότητας.
Μεταξύ μας, η υπερλειτουργία της σκέψης και του συναισθήματος μπορεί μακροχρόνια να σε ξεκάνει, μήπως είναι όμως, μία διαδικασία εξισορροπητική μέσα σε έναν ανισόρροπο και εφησυχασμένο κόσμο;
Modus vivendi! Ο δυσκολότερος άθλος! (Ο πτωχός Ηρακλής!... Ιδέαν δεν είχε από ρουτίνα....)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου