Theo's corner

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ έμεινε ανάπηρος στα πόδια από ατύχημα, ευτυχώς όχι ισόβια. Από τα πενήντα ως τα πενηνταπέντε του χρόνια μετακινιόταν με αναπηρική πολυθρόνα. Στα πενηνταπέντε του άκουσε για μία νέα χειρουργική μέθοδο που αποκαθιστούσε περιπτώσεις σαν τη δική του. Γεμάτος ελπίδα έτρεξε στους χειρουργούς και τυχερός ων, ξαναπερπάτησε.

Ηταν ωστόσο μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις ασθενών που δεν εμίσησαν την αναπηρική τους πολυθρόνα. Θες γιατί ποτέ δεν ήταν άνθρωπος της κίνησης, θες γιατί εύκολα προσαρμοζόταν στις καταστάσεις, ο κύριος Αρίσταρχος ανέπτυξε μία αλλόκοτη σχέση φιλίας με την πολυθρόνα του. Αφού λοιπόν ξαναπερπάτησε το βρήκε κάπως παράταιρο να την εγκαταλείψει δίπλα σε ένα κάδο σκουπιδιών ή έστω στην αποθήκη του, μέσα στη σκόνη και τις αράχνες.

Ετσι τα μοναχικά του απογεύματα, εκεί που συνήθιζε να κατεβαίνει για βόλτα στην παραλία πάνω στην πολυθρόνα του, συνέχισε να κατεβαίνει.... μαζί με την πολυθρόνα του. Οι γείτονες έβλεπαν ένα μεσήλικα άντρα να περπατάει αργά και μπροστά του να σπρώχνει με προσοχή μία κενή αναπηρική πολυθρόνα. Οσοι δεν σκέφτηκαν ότι ο κύριος Αρίσταρχος είχε αρχίσει να το χάνει, τον συμπόνεσαν για την ιδιόμορφη αυτή συναισθηματική του επένδυση, που φαινόταν να αμβλύνει κάπως τη μοναξιά του.
Κανείς τους ωστόσο, δε διανοήθηκε να κακολογήσει την πολυθρόνα....