ΓΙΑ ΤΟ ΦΛΕΓΟΝ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΔΑΣΙΚΩΝ ΠΥΡΚΑΓΙΩΝ:
Ο γράφων φαντασιώνεται την Αττική ως ετήσια τούρτα γενεθλίων φλαμπέ του εκάστοτε υπουργού περιβάλλοντος (τέως και δημοσίων έργων). Ολοι, φλεγόμενοι και μη, σβήνουμε τα κεράκια ουρλιάζοντας: Και του χρόνουουουουουου!
Ωστόσο, πέρα απ’τα αστεία, καλό θα ήτο να επροτείναμε και μίαν πρότασιν σοβαρή. Ολοι γνωρίζομεν ότι εν Ελλάδι τα καμμένα αργά ή γρήγορα αν δεν καταπατηθούν και κτιστούν, θα αποχαρακτηριστούν ως αναδασωτέες εκτάσεις και τελικώς θα παραδοθούν εις τους στυλοβάτες της οικονομίας μας, τους εργολάβους, για τα περαιτέρω.
Διατί λοιπόν, να στρουθοκαμηλίζομεν εμπρός εις το καταφανές και να μην καταβάλομεν προσπάθειαν για μία ορθολογικότερην αντιμετώπισιν του αναπόφευκτου;
Ως απάντησιν δια το ρητορικόν ερώτημα, προτείνω τον ψεκασμόν του εκάστοτε φλεγομένου δάσους ουχί πλέον με διοξείδιον του άνθρακος ή νερό (που τόσον πολύτιμον είναι), αλλά κατευθείαν με τσιμεντοκονίαν ή υγρό μπετόν, ούτως ώστε να εξοικονομηθεί χρόνος αλλά και άλλοι εν ανεπαρκεία πόροι, προκειμένου να επιτευχθεί χωρίς ζιγκ-ζαγκ ο τελικός στόχος, δηλάδή η οικοδόμησις και μέσω αυτής η πολυπόθητος ανάπτυξις.
Ο γράφων γνωρίζει εκ των προτέρων τις ενδεχόμενες κοινωνικές αντιδράσεις, αλλά κατατάσσων εαυτόν εις το στρατόπεδον των ρεαλητών, αποτολμά και περαιτέρω ρηξικέλευθες τοποθετήσεις, στο πλαίσιο της επικρατούσας άποψης περί οικονομικής ανάπτυξης.
Διατί αυτή η προσκόλλησις εις την έννοιαν των ελευθέρων φυσικών αγαθών (π.χ. δάσος); Ουδείς δαπανά και ουδείς εισπράττει ουσιαστικώς από την κατανάλωσιν τοιούτων αγαθών!
Ας οραματισθούμε μίαν κοινωνίαν όπου όλα τα αγαθά θα έχουν ένα αντίτιμον, εις το οποίον θα εμπεριέχεται η αξία παραγωγής τους, η αξία συντήρησής τους και θα αποτελεί και ένα μέτρον «εκτίμησης» της πραγματικής τους αξίας για τον καταναλωτή.
Οπότε οι αγορές θα στρέφουν τους ανάλογους πόρους προς τις προτιμώμενες κατευθύνσεις-αγαθά, δημιουργώντας παράλληλα και θέσεις εργασίας –τόσον μα τόσον απαραίτητες εις την σύνχρονην κρίσιν…Και έτσι θα είμεθα όλοι ωφελημένοι!
Εντάξει, δέχομαι ότι και κάποιοι (αρκετοί) θα είναι και… ξοφλημένοι. Γιατί, έτσι κι αλλιώς δεν είναι;…
Ο γράφων φαντασιώνεται την Αττική ως ετήσια τούρτα γενεθλίων φλαμπέ του εκάστοτε υπουργού περιβάλλοντος (τέως και δημοσίων έργων). Ολοι, φλεγόμενοι και μη, σβήνουμε τα κεράκια ουρλιάζοντας: Και του χρόνουουουουουου!
Ωστόσο, πέρα απ’τα αστεία, καλό θα ήτο να επροτείναμε και μίαν πρότασιν σοβαρή. Ολοι γνωρίζομεν ότι εν Ελλάδι τα καμμένα αργά ή γρήγορα αν δεν καταπατηθούν και κτιστούν, θα αποχαρακτηριστούν ως αναδασωτέες εκτάσεις και τελικώς θα παραδοθούν εις τους στυλοβάτες της οικονομίας μας, τους εργολάβους, για τα περαιτέρω.
Διατί λοιπόν, να στρουθοκαμηλίζομεν εμπρός εις το καταφανές και να μην καταβάλομεν προσπάθειαν για μία ορθολογικότερην αντιμετώπισιν του αναπόφευκτου;
Ως απάντησιν δια το ρητορικόν ερώτημα, προτείνω τον ψεκασμόν του εκάστοτε φλεγομένου δάσους ουχί πλέον με διοξείδιον του άνθρακος ή νερό (που τόσον πολύτιμον είναι), αλλά κατευθείαν με τσιμεντοκονίαν ή υγρό μπετόν, ούτως ώστε να εξοικονομηθεί χρόνος αλλά και άλλοι εν ανεπαρκεία πόροι, προκειμένου να επιτευχθεί χωρίς ζιγκ-ζαγκ ο τελικός στόχος, δηλάδή η οικοδόμησις και μέσω αυτής η πολυπόθητος ανάπτυξις.
Ο γράφων γνωρίζει εκ των προτέρων τις ενδεχόμενες κοινωνικές αντιδράσεις, αλλά κατατάσσων εαυτόν εις το στρατόπεδον των ρεαλητών, αποτολμά και περαιτέρω ρηξικέλευθες τοποθετήσεις, στο πλαίσιο της επικρατούσας άποψης περί οικονομικής ανάπτυξης.
Διατί αυτή η προσκόλλησις εις την έννοιαν των ελευθέρων φυσικών αγαθών (π.χ. δάσος); Ουδείς δαπανά και ουδείς εισπράττει ουσιαστικώς από την κατανάλωσιν τοιούτων αγαθών!
Ας οραματισθούμε μίαν κοινωνίαν όπου όλα τα αγαθά θα έχουν ένα αντίτιμον, εις το οποίον θα εμπεριέχεται η αξία παραγωγής τους, η αξία συντήρησής τους και θα αποτελεί και ένα μέτρον «εκτίμησης» της πραγματικής τους αξίας για τον καταναλωτή.
Οπότε οι αγορές θα στρέφουν τους ανάλογους πόρους προς τις προτιμώμενες κατευθύνσεις-αγαθά, δημιουργώντας παράλληλα και θέσεις εργασίας –τόσον μα τόσον απαραίτητες εις την σύνχρονην κρίσιν…Και έτσι θα είμεθα όλοι ωφελημένοι!
Εντάξει, δέχομαι ότι και κάποιοι (αρκετοί) θα είναι και… ξοφλημένοι. Γιατί, έτσι κι αλλιώς δεν είναι;…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου